Przyznam szczerze, że z pewną taką nieśmiałością zarejestrowałem się na tym forum. Jestem fanem muzyki klasycznej, ale.... Coś muszę państwu wyznać: Największe wrażenie robiły i robią na mnie zawsze koncerty bardziej kameralne pozwalające na większą bliskość wykonawców i słuchaczy. Uwielbiam być blisko orkiestry dlatego, że nader często w momencie kulminacyjnym muzycy popadają w stan bliski ekstazie. Nieodmiennie to robi na mnie piorunujące wrażenie! A szczególnie ekstaza w wykonaniu skrzypaczek i wiolonczelistek: Te ich płynne,wdzięczne ruchy w rytm muzyki wydobywają cały kobiecy czar, powab i sex-appel. Jest to, jak dla mnie – faceta kochającego nieodmiennie kobiety, szczyt uniesień estetycznych. Dlatego tak chętnie chodzę na tego typu koncerty. Mocno się zawsze wstydziłem tego mojego podejścia do muzyki poważnej, bo to wszak „muzyka poważna”! Kojarzy się raczej z frakami, długimi sukniami, no i właśnie - powagą. A to oznacza także, iż raczej powinna być skrupulatnie „wyprana” z tego typu skojarzeń bliskich erotyzmowi. Tak myślałem, a teraz widzę, że Filharmonia Dowcipu wyraźnie uczyniła jednym z filarów swojej popularności eksponowanie kobiecego wdzięku i sex-appelu. No cóż... Nie powiem, żebym z tego powodu ciskał gromy na reżysera i głównych animatorów tego przedsięwzięcia. A wprost przeciwnie! Czekam z utęsknieniem tej chwili kiedy będę mógł Was podziwiać z bliska. Szczególnie panie skrzypaczki i wiolonczelistki... A tak, a propos, moje hołdy dla pań nie mają bynajmniej charakteru „praktycznego”. Życie nauczyło mnie bowiem, że tego rodzaju uczucia należy pielęgnować „na odległość”. Serdeczne pozdrowienia z Manchesteru!