Ale super wlazło w jednym poście!!!!!!!!!!
Mam nadzieję że wszystkie podane w wierszyku fakty się mniej więcej zgadzają, ale jeśli ktoś zobaczy jakieś błędy proszę o info- to jest w każdej chwili do przerobienia :
W niektórych miejscach rytm siada, ale niestety ten typ tak ma...

Foch Marta

A to czemu??

Marta...
Super, jak tak dalej stworzymy kronikę dziejów FD wierszem pisaną albo wydamy tomik poezji

I może na następne spotkanie go wydamy

Martuś boskie
Nie no widzę, że się szykuje tomik do wydania to może i ja dołożę swoje starania...Coś się pomyśli...ale Martuś poezja

Ja tak na co dzień....non stop, 24 h/d
nawet przez sen..

idę pisać jakąś fraszkę
a co!

powodzenia...

Trzymam kciuki Dona !!!!

Tylko byle była o FD

Ostatnie zwrotki trochę kulawe - wybaczcie, bliżej mi do felietonu niż poezji

A co to za hałas
Toż muzykę grają
A po co, dlaczego
W te bębny tak walą

Bo dziś w naszym mieście
Na scenie, na dworze
Zasiadła orkiestra
I grać przestać nie może

Szum powstał niemały
Bo ludzie gadają
Że tych dziwnych muzyków
Filharmonią nazywają

Wychodzi Maestro
I kłania się dumnie
A ludzie nań patrzą
I cichną potulnie

Ruchem swej dłoni
Wskazuje na prawo
A lud za nim patrzy
I poczyna bić brawo

Tam oto stoi
Pan jeden dostojny
Toż pewnie dyrygent
Bo bardzo przystojny

A w dłoni on dzierży
Malutką batutę
Co za jej mocą
Muzyka gra w nutę

A wtem na scenę wychodzą soliści
Dwie damy,
Dwóch panów
Obaj od dam niżsi

Bo oto te damy
Piękne białogłowe
Na nogi przywdziały
Obcasy stylowe

I z gardeł ich silnych
I mocnej przepony
Wychodzi dźwięk czysty
Tak prężny jak dzwony

Baryton dodaje
Od siebie słów kilka
Tenor nań spogląda
Dzikim wzrokiem wilka

A panie śpiewając
O panach zapomniały
I już z desek sceny
Schodzić zamierzały

Aż wtem orkiestra
Pod batuty czarem
Poczyna wybrzmiewać
Mozarta ‘La ci darem…’

Maestro wtem wstaje
Zerka na solistów
I szepcze z ukradka
‘ech masz tych artystów’

Bo oto na scenie
Rzecz dzieje się taka
Że jedna dama drugiej
Wyrywa lizaka

I krzyczą na siebie
I szarpią się szumnie
A dwaj panowie śpiewacy
Już cichną potulnie

Dyrygent karze cichnąć
Orkiestra nie słucha
Dyrygent się złości
Orkiestra jak głucha

I grają wesoło
Poważnie, na zmianę
Wtem szanowny tenor
Chwyta za gitarę

Koncert już się kończy
Dyrygent się kłania
Wskazuje orkiestrę
Tak chętną do grania

Powstaje też Maestro
Ludzie biją brawo
On kłania się dumnie
I znów wskazuje prawo

Wychodzą i soliści
Dwie damy, dwóch panów
Wszyscy pokłon biją
Po sporach ani śladu

Widownia jak olśniona
Urokiem tych muzyków
Co się ich wszędzie zowie
Filharmonią Dowcipu