"Wydaje mi się, że gdybym zaczął szukać czegoś innego w momencie, kiedy do najbardziej prestiżowej sali w Polsce [Sala Kongresowa w Warszawie – M. A. K.] przychodzi trzy tysiące Ludzi i z własnej nieprzymuszonej woli kupuje bilety, no to przecież to jest prawdziwy sukces artystyczny. Innego nie ma.(…) Widowisko, które tworzę, które robię ma trzy godziny. I ono ma być po prostu kipielą emocjonalną. (…) On [Widz] nie ma się dołować, ma z dystansem spojrzeć na rzeczywistość i
sobie pomyśleć: "Kurde! No, rzeczywiście, może mam kredyt, może żona mnie zdradza, może to, może śmamto, może owamto, może jest do kitu. Wypakowałem na ten wieczór trzy - cztery stówy, no ale dotarło do mnie, że może być pięknie."." – Autorem wszystkich przytoczonych tutaj fragmentów wypowiedzi jest Pan Jacek Kęcik, reżyser całego przedsięwzięcia (dla uzupełnienia kontekstu tych słów odsyłam do sekcji „Dodatki” na płycie DVD). W mojej ocenie wszystko to znalazło odzwierciedlenie w sobotnim koncercie mającym miejsce w Sali Kongresowej w Warszawie.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że trasa koncertowa „Co tu jest grane?” jest nie mniej udana, niż poprzednia, a każda z nich jest bardzo pozytywnie odbierana przez tak przecież zróżnicowanych Widzów. Sam osobiście wydałem trochę pieniędzy na ten wieczór, a co gorsza przyszedłem w dość słabej kondycji. Ale w żadnym stopniu nie żałuję! Wyszedłem już natomiast w zdecydowanie lepszym nastroju, między innymi zaskoczony (pozytywnie) dynamiką tego przedstawienia.

Jesienny program Filharmonii Dowcipu oraz Waldemara Malickiego (celowo zmieniona kolejność) w roku 2013 zawiera wiele elementów nieznanych, zapomnianych i intrygujących. Jestem przekonany, że nawet coś, co Widz już zna, po raz kolejny go zaskoczy w tej odsłonie.

Ale takiego koncertu, jak ten warszawski chyba jeszcze nie było nigdy wcześniej i być może długo nie będzie ponownie. Być może był pierwszy taki koncert w historii zarówno Filharmonii Dowcipu, jak i w historii Sali Kongresowej, gdzie miała miejsce tak doniosła chwila, jak oświadczenie
pewnego Pana Kamila…. Entuzjastycznie przyjęte nie tylko przez Widzów, ale przede wszystkim przez… Panią Magdę.

Z wieloma wykonaniami miałem już styczność wcześniej (za sprawą płyty wydanej we wrześniu 2013), jednak dopiero w Warszawie po raz pierwszy usłyszałem wykonanie Pana Krystiana Krzeszowiaka na żywo.

Nie byłbym jednak sobą, gdybym nie zwrócił uwagi na kilka rzeczy. Pierwszy pogląd, z którym się nie zgodzę jest taki, że wiolonczela jest głupim, niedorozwiniętym instrumentem. Zresztą za podobnie ciekawy uznaję altówkę. Jak powszechnie wiadomo, „wiolonczela jest bardzo kobieca w swoim wyrazie”, a wirtuozeria prezentowana…. no właśnie, na tym koncercie jakby niestety w mniejszym stopniu. … zachwyca nie mniej, niż urok osobisty Wykonawczyni. Zresztą nie inaczej sprawa się ma w odniesieniu do altowiolistek, przy czym o ile jest to chyba dość stary instrument, to najlepsze altówki „powstały” w latach 80. XX wieku i z tym również należy się zgodzić.

Podczas koncertu trzy Osoby jakby bardziej szczególnie przykuły moją uwagę. Na tyle, na ile dało radę, ponieważ postęp technologiczny w postaci ekranu mnie osobiście odrobinę rozpraszał, przeszkadzał mi w odbiorze całego programu artystycznego. W mojej ocenie „normalnie”, czyli wyjątkowo dobrze, zaprezentowała się Pani Małgorzata Krzyżanowicz, Pani Agnieszka Chomicz oraz Pani Anita Rywalska – Sosnowska. I to nie tylko jeżeli chodzi o wygląd kreacji, ale także, a może nawet przede wszystkim, pod względem tzw. zachowania scenicznego.

Najbardziej chyba jednak zazdroszczę Widzom z rzędu 8 i rzędu 9, w przejście pomiędzy którymi weszli na „pierwszym końcu” koncertu Wykonawcy, a szczególnie tym siedzącym przed Orkiestrą Filharmonii Dowcipu. Z w miarę oczywistych względów, których sobotni Widzowie są najpewniej świadomi. A nawet może i inni także.

Ogólnie już na koniec rzecz ujmując, w mojej ocenie „Beethobonanza”, "Harry Potter” wraz z dość imponującymi efektami świetlnymi (!) wraz z resztą nowych lub „odnowionych” motywów muzycznych dobrze wtapiają się w nowy pejzaż klasyczno – rozrywkowy kreowany przez Filharmonię Dowcipu. Warto może zauważyć jeszcze, że choć nie jestem entuzjastą skeczu o rapie, przy głębszej analizie tekstu (polskiego) ukryta jest szara, ale niestety szczera polska współczesna rzeczywistość.

Maciej A. Kowina

Relacja fajna Widzę, że się podobało teraz tylko czekać na zdjęcia z koncertu